Pamiętam, jak tuż po wojnie, sprzedawano pod szkołą – pańską skórkę: różową, białą. Grosze kosztowała, a ja miałem zawsze jakieś tam zaskórniaki, więc kupowałem.

Bardzo dziwiłem się widząc sędziego, jak każdego wieczoru wypija setkę oliwy. Ale potem życie mi wijaśniło... cz. III 

Mój ojciec, zawodowy oficer Wojska Polskiego Cyprian Kowalewski zginął zamordowany w obozie w Starobielsku. Nie pamiętam ojca. Zapamiętałem go jednak ze snów… Jeden utkwił mi w pamięci: to: ojciec siedzi na ławce i czyta książkę. Nagle podniósł oczy znad książki i pomachał do mnie ręką…cz. II

W powietrzu unosi się zapach kawy. Krzysztof Kowalewski wchodzi z filiżankami. Jest w niezłym nastroju. Dobrze wygląda. Broda dodaje mu poważnego oblicza, ale wcale nie postarza. W niczym nie przypomina Zagłoby z Ogniem i Mieczem czy Rocha Kowalskiego z Potopu. Patrząc na niego, myślę o metamorfozach aktorów... cz. I