O, w komunizmie, tak nie było! Gdy „grały” pomarańcze, banany i winogrona, to w czasie przerwy rekwizytorzy stali przy tych paterach z owocami i pilnowali, bo ludność była żarłoczna! Zarówno aktorzy i statyści bardzo chętnie by uszczknęli co nieco z tych przecież unikatowych wtedy owoców. Nie mogło przecież tak być , że była kiść bananów, a na ujęciu został jeden. A tak przecież się zdarzało. Potem trudności z montażem, bo jak to zmontować. A w Potopie, gdy była uczta u Radziwiłła i te mięsiwa i ptaki na stołach pokazywano – to wszystko zostało polane formaliną. Nie było widać tej formaliny, ale smród był taki… Wszystko po to, żeby nie dotykać. A, jak już ktoś z aktorów musiał jeść w scenie, to oddzielnie przynoszono mu kawałek kurczaka, czy czegoś tam. Tę jedną scenę kręciliśmy kilka dni, więc w miarę upływu czasu, to trzeba było naprawdę dobrze grać, bo na tych stołach coraz bardziej śmierdziało.

Jedyne, co robiło i robi nadal na mnie wrażenie - to dzień premiery, którego nienawidzę! To najobrzydliwszy dzień w moim życiu. To jest po prostu dla mnie tortura- to sprawdzenie się i czekanie na efekt. W dniu premiery rzeczywiście bywam domu nieuważny.  Potrafię nawet coś niechcący zbić. Jestem wtedy rozdrażniony, lekko znerwicowany. To jedyny moment, gdy teatr trochę zahacza o dom, o prywatne życie. Na szczęście potem to mija.

Dla mnie los był łaskawy, pracowałem z zawodowcami, dzisiejszego, młodego pokolenia nie znam. Nie wiem, ile w ich wizjach jest zawodowstwa, a ile szarlatanerii?

Aktorstwo nie było moim świadomym wyborem. Przegapiłem ten moment. Wszyscy przyjaciele zmierzali do konkretnego celu . Ja nic. Z rozpaczy pomyślałem o aktorstwie.

Natrafiłem starą przylepę razowego chleba. Była tak twarda, jak kamień, ale dla mnie była wtedy, jak brylant. To był prawdziwy ratunek, bo przez trzy dni, cierpliwie ją rozmiękczałem ssąc ją…